کد مطلب:33477 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:183

امام علی (ع) در پاره ای از مواضع نهج البلاغه سخنان و تعابیری دارند كه كاملا به مذاق افراد بد بین خوش می آید و موید نظر آنهاست. برای مثال امیرالمومنین (ع) می فرمایند كه:

مومن در این دنیا به چشم دشمنی و خشم نگاه می كند. اگر به او بگویند كه فلان كس ثروتمند شد او چنین می شنود كه گویی به او گفته اند فلان كس تهی دست شد. اگر به او بگویند فلانی چیزی بدست آورد و خشنود شد گویی به او گفته اند كه فلانی چیزی از دست داد و اندوهگین شد.

[صفحه 46]

ان قیل اثری قیل اكدی و ان فرح له بالبقاء حزن له بالفناء.

(نهج البلاغه، حكمت 367)

یكی دیگر از آن گونه موارد، همین اوصافی است كه امیرالمومنین (ع) در ابتدای این نامه در باب انسان آورده اند. ممكن است كسی بگوید درست است كه انسان در خانه ی مردگان نشسته و فردا از این جهان كوچ خواهد كرد و به دیار دیگر خواهد رفت، یا آنكه آرزومند چیزهایی است كه غالبا آنها را نمی یابد، آماج بیماری ها و هم پیمان هموم و همنشین احزان و زمین خورده ی شهوات است. ولی انسان اوصاف دیگری نیز دارد. آیا نمی توان آدمی را به آن ویژگی ها وصف كرد؟ چرا این گونه اوصاف تیره، برجسته و بزرگ شده اند؟

صفحه 46.